پس کوچه

    بی عنوان از دیوار بالا می رفتم گیلاس           گیلاس صبح داغ لبهایت        روی تن تمام سیب ها بود و شب چیزی شبیه بارش موهایت           بر تشنگی مداوم بالشم،                 و بادی که شناسنامه ام را با خود می برد                                کفشهایم را جفت می کرد. . دیوار که از چلچله بالا رفت  با خودت گفتی:    شاید باران    شاید آفتاب    از این آسمان دود گرفته         بعید نباشد.  اما آن همه سیب نچیده              بر درختهای معطل آن همه روز روزه دار             در پارکهای بی حوصله ی کم مصرف            مستی ات را کله پا می کرد.            پنجره پشت میله ها،            چیزی شبیه کلنگ                            در تمامی خانه ها بود             و تنها کفش فرار                            به پایت می آمد. .. حالا ازهاشور زدن روزها                            به خانه که می آیم، چیزی از جیب سوراخ زمان افتاده                که دیگر پیدا نمی شود،           شب